The Last Showgirl

Shelly staat op het podium met een spot op zich gericht. Ze probeert te zien wie tegen haar spreekt, maar het licht is te fel. Dat ze zo zenuwachtig is, zegt ze. Het is lang geleden dat ze voor het laatst auditie deed. Hoe oud ze is? Eind dertig. Nee, liegt ze, toch in de veertig. Meer dan drie decennia stond ze in Le Razzle Dazzle, een dansrevue in Las Vegas geïnspireerd op de chique burlesquevoorstellingen die vanaf de jaren veertig te zien waren in variététheater Lido in Parijs.

Net als in het Lido draait het in Le Razzle Dazzle niet zozeer om dans als wel om pracht en praal. Dames die voldoen aan het schoonheidsideaal – jong, slank, wit – bewegen zich synchroon over het podium, getooid met stras en veren, halfnaakt en met stralende lach – precies het soort showballet dat niet meer past in de tijd. En dus staat Shelly op haar 57ste weer auditie te doen, niet als showgirl maar als echte danser. Zo opent Gia Coppola’s The Last Showgirl: met een flashforward die een rechttoe rechtaan verhaaltje doet vermoeden. Is dat erg? Niet als Pamela Anderson de rol van Shelly speelt.

Net als de showgirl die ze speelt, was Anderson nooit zozeer beroemd vanwege haar talent als acteur als wel vanwege het stereotype dat ze leek te vertegenwoordigen: de fun loving bimbo die niet veel aanmoediging nodig heeft om haar kleren uit te trekken – een Marilyn Monroe voor de nineties en noughts. Dat Anderson wel degelijk kan acteren en in staat is een film te dragen, net als Monroe trouwens, laat ze zien in The Last Showgirl.

Tickets